Ik ga wel weg, maar ik verlaat je niet...

Na bijna 5 maanden is het ook voor mij alweer bijna tijd om weer terug te gaan. De tijd is zo snel gegaan, maar toch heb ik ook wel weer erg veel zin om in het vliegtuig te stappen en naar het heerlijke vertrouwde stukje aarde gaan genaamd Nederland, en dan met name de Achterhoek. Om nog preciezer te zijn Henxel. Daar waar mijn Papa is en mijn Mama, mijn zus en broertje. De hond, de kat en natuurlijke Colette. En natuurlijk in een klein gehucht naast de Metropool Henxel leeft Lieve Sander, ik ben jou heus niet vergeten in die vijf maanden.

Nu moet ik toch even denken wat ik in die laatste twee maanden allemaal heb beleefd.... Ik ben gezellig met Ilse naar het meer Bonnie Doon geweest. En zoals het hoort hebben we dan ook de film The Castle gezien, een echte Australische klassieker. 24 december was mijn laatste werkdag bij Horses For Hope. Alle kleine dingen afgerond en daarna lekker wezen lunchen!
Natuurlijk heb ik hier ook kerst gevierd, en dat was me een feestje!
Ilse en Jasper kwamen gezellig vanuit Bendigo om samen met mij, Lisa, Anthony en een hele hoop vrienden en familie kerst te vieren. Ik heb dagenlang heerlijk gegeten en heel veel gelachen.
En op oudjaarsdag zijn we richting Melbourne gereden om in The Big City oud en nieuw te vieren en het vuurwerk te bekijken. (In Australië is het verboden om zelf vuurwerk af te steken.) Geweldige gezellige avond gehad in een Duits restaurant, en om middernacht het vuurwerkspektakel aanschouwd. De volgende dag gewoon weer om acht uur opstaan want we moesten uitchecken bij hotel :(

En wat heeft Simone daarna uitgevoerd hoor ik jullie denken. Heeft ze hele dagen aan het zwembad gelegen, is ze veranderd in een kreeftje? Nee niks van dat alles, Simone is hard aan het werk gegaan bij Lisa in de kantine van de Campbell's soup fabriek. Ja dat zien jullie goed, hard aan het werk, Simone staat namelijk om half 5 ('s ochtends inderdaad) op om voer voor mensen te bereiden. En ik vond half 9 bij de Mc al vroeg genoeg....

Anyway, het is niet alleen maar slavenarbeid daar hoor, we hebben ook erg veel plezier, tussen alle brandwonden en afgehakte vingers door. Ik ben gepromoveerd tot chef frituur en ik maak de beste sandwiches. En tussen al dat harde werken zit ik af en toe op mijn kont om de administratie bij te werken!

Tussen de bedrijven door hebben Lisa en Anthony ook nog een afscheidsfeestje voor mij georganiseerd voor ongeveer 30 mensen hier waar ik veel mee omgegaan ben hier in Australië. Het was een geslaagd feestje :)

Gisteren, maandag 12 januari ben ik voor het eerst wezen waterskiën, ik heb de skies onder mijn voeten geknoopt en met een paar goede instructies sjeesde ik zomaar over het water heen! Ook heb ik nog gewakeboard en ik was ook daarin een natuurtalent uiteraard. Oke oke wellicht geen natuurtalent maar ik heb het toch zeker heel behoorlijk gedaan. Allemaal leuk en aardig totdat je de volgende dag wakker wordt en je beseft dat elke spier in je lichaam pijn doet. Gelukkig doet een warm bad wonderen en ben ik weer enigszins hersteld. Het is absoluut een aanrader om een keer te proberen en ik zou het graag nog een keer doen!

Morgen nog een laatste dag werken in de kantine, dan doe ik donderdag nog een interview voor een film die gemaakt word voor Horses For Hope en vrijdag mijn koffer inpakken en hopen dat die nog dicht wil. Ik vlieg vrijdagavond net voor middernacht en als alles goed gaat landt ik zaterdagmiddag weer in Nederland! Dan is mijn avontuur afgelopen en is dit alles een herinnering geworden.

Lieve kijkbuiskinderen, bedankt voor het lezen van mijn avonturen hier in Australië. Mijn innerlijke blogger gaat weer terug naar haar winterslaap en wellicht bij een volgend avontuur wordt ze weer wakker.

Ik zeg hasta la vista en tot gauw!